Deze trilogie bestaat uit drie films over de liefde tussen twee mensen met telkens een tussenperiode van negen jaar. Wat zijn we aan het doen? Wat willen we? Hoe gaan we om met de tijd die verstrijkt? Het zijn dezelfde vragen die ook in Boyhood gesteld worden. De film wil laten zien hoe mensen veranderen door de dingen die ze meemaken en de mensen die ze ontmoeten. Of juist niet veranderen. In de Before-trilogie wordt er veel gepraat, bijna alleen maar, vaak ook geïmproviseerd door de acteurs Ethan Hawke - ook in Boyhood speelt hij de vader - en Julie Delphi. Dat is in Boyhood anders.
Er is een script, hoewel niet rotsvast en met veel minder dialoog. De hoofdrolspeler is een dromerige jongen wiens handelingen we observeren, vooral in het begin. De film doet je ook nadenken over tijd en het noodlot van het toeval. De hoofdpersoon probeert het moment aan te voelen en te grijpen, maar weet vaak niet hoe. Nina Polak schreef er in de Correspondent het volgende over: “Momenten glippen tussen onze vingers door, maar Linklater laat zien dat in hun aantrekkingskracht ook dat glibberige zit. Zijn werk eert de toewijding waarmee mensen proberen raak te schieten, wetend dat ze meestal zullen missen.” Of zoals de acteur die Mason speelt zegt: “Geluk is tijdelijk. Het is geen plek waar je kan verblijven. Het leven zit vol met drastische en wrede veranderingen. Als je de noodzaak blijft voelen er tegen te blijven vechten, zal je nooit gelukkig of zelfs tevreden zijn.”
