Bokeh

“Ik zou eindelijk lekker mijn eigen ding gaan doen!” zei mijn vriend, “Alles leren over hoe te overleven op een eiland. Geen werk meer, niks dat moet, heerlijk!” “Ja, maar...,” sputterde ik tegen, “waarvóór zou je dat allemaal nog doen? Er is niemand meer, helemaal niemand!” De discussie barstte los. Stel je voor: wakker worden in een wereld waarin iedereen verdwenen is en je alleen elkaar nog hebt. Net zoals Jenai was ik veel pessimistischer dan mijn vriend. Mijn vriend zag de mogelijkheden, ik alleen onmogelijkheden. Voor mij leek weinig meer zinvol...

Dreigende onverbiddelijkheid
De film begint met Jenai en Riley, die een toeristische tour door IJsland doen. Prachtige landschappen, indrukwekkende geisers en verhalen over de geschiedenis van de vroegere bewoners van het eiland passeren de revue. De beelden zijn indrukwekkend en maken dat ik niet kan wachten ooit zelf naar IJsland te gaan. Vooral de majestueuze kracht van de natuur wordt prachtig in beeld gebracht. Maar na een mysterieuze lichtflits heel vroeg in de ochtend, verdwijnen alle mensen van de wereld en verandert het eiland in een dreigende onverbiddelijkheid. Jenai en Riley vragen zich af wat er gebeurd kan zijn. Is dit de Apocalyps? Waardoor overleven alleen zij dan? Zijn zij uitverkoren? Bestaat God? Allemaal vragen waarop geen antwoord komt, geen verklaring, geen verlossing. Strijdbaarheid en hopeloosheid wisselen elkaar af. Ondanks dat ze samen zijn, zie je al snel de verterende eenzaamheid van vooral Jenai, die zoekt naar verklaringen en haar identiteit.

Bokeh is onscherpte: het onscherpe deel van een foto. Omdat in de film de wereld drastisch is veranderd, werpt het de vraag op wat belangrijk is in je leven. Wat is van waarde? Wat definieert jou? Waar ligt je focus op en wat verkies je te vervagen? Niet alleen de keuze van je focus, maar ook wat je kiest te vervagen, vertelt in belangrijke mate iets over jou.

Betekenishorizon
Ik dacht na over waar mijn focus ligt en wat ik verkies te vervagen en hoe dat zou veranderen in een wereld waarin alleen mijn vriend en ik zouden overblijven. Wie ben je nog, als er verder niemand meer is die kan getuigen van je vroegere leven. Als ook je betekenishorizon compleet verdwijnt? Onze verhalen worden gevormd tegen de achtergrond van de betekenishorizon en zijn altijd onderling verbonden met die van anderen. Ik probeerde me in te beelden dat ik geen verhalen meer zou kunnen maken met anderen. Mijn zelfkennis en zelfontwikkeling zouden praktisch stoppen. Je wordt gevormd door het werk dat je doet, de vriendschappen die je hebt, de studie die je volgt, de kunst die door anderen wordt gemaakt, de cultuur waarin je leeft. Als dit allemaal weg zou vallen, dan lijken er nog maar weinig redenen te zijn om te leven.

De discussie duurde nog lang voort die avond. “Zou jij opgeven, omdat het leven dan weinig zin meer zou hebben?” vroeg mijn vriend. Wellicht is dat waar en moet ik toegeven dat ik niet in staat zou zijn mijn focus te verleggen. Ik kwam tot de conclusie dat mijn focus op anderen ligt, omdat de aanwezigheid van anderen mij een beter en gelukkiger mens maakt en daardoor ook een betere partner. Het kijken van deze film heeft voor mij de sterke verbondenheid met anderen, waar ik me niet altijd diep van bewust ben, weer even op scherp gezet. P