CINQUE

Autant que toi sans doute il te

sera fidèle

Et constant jusques à la mort

Baudelaire

1

Zoals licht aan een wolkenrand gloort,

Zo herinner ik mij jouw woord

Door mijn woord werd het nachtelijk grauw

Net zo licht als de dag voor jou

En wij liepen, ontrukt aan de grond,

In de hoogte als sterren rond.

Niets van wanhoop, onzekerheid,

Nu niet, later niet, niet in deze tijd.

Maar ik weet dat je echt bestaat,

En mijn roepen naar jou verstaat.

‘k Heb de kracht niet de deur dicht te slaan

Die jij ooit op een kier liet staan.

26 november 1945

2

De geluiden vergaan in de ether,

En de dag veinst de nacht te zijn.

In een eeuwig verstomde wereld

Slechts twee stemmen: van jou en mij.

Van ’t onzichtbare meer aangevlogen,

Haast alsof er een klokje slaat,

Als de glans van twee regenbogen,

Wordt ons middernachtelijk gepraat.

20 december 1945

3

Ik hield er nooit van als men mij

Vol medelij beklaagde,

Maar ’n drupje van jouw medelij

Doet mij de zon meedragen

Daarom is ’t morgenrood rondom,

Verricht ik wonderen alom,

Daarom!

20 december 1945

4

Deze bitterste dag voor ons samen

Prijs ik nimmer, dat weet jij heel goed

Wat ik jou als aandenken laten?

Soms mijn schim?

Maar wat jij daarmee moet?

Of de opdracht misschien bij ’t verbrande

Drama waar zelfs geen as van rest,

Of het plots uit zijn lijst gestapte

Angstaanjagende nieuwjaarsportret?

Of het haast niet te horen geknetter

Van het brandende berkenhout

Of dat niemand mij uit kan leggen

Hoe de een van de ander houdt?

6 januari 1946

5

Geen papaver bracht ons de vergetelheid,

En wij hebben van schuld geen weet.

Welke gesternte heeft ons voor de levenstijd

Bij geboorte bestemd voor dit leed?

En wat heeft deze zwarte januarimaand

Toch voor helledrank voor ons bereid?

Welke onzichtbare gloed voor de dageraad

Heeft ons tot dezer waanzin geleid?

11 januari 1946

Anna Achmatova

Vertaling: Margriet Berg en Marja Wiebes